با توجه به ماده واحده تفسیر ماده 13 قانون حمایت از آزادگان حقوق و عیدی دوران اسارت قابل پرداخت است (رأی شماره 60-59 مورخ 2/2/1392 هیأت عمومی دیوان عدالت اداری)

با توجه به ماده واحده تفسیر ماده 13 قانون حمایت از آزادگان حقوق و عیدی دوران اسارت قابل پرداخت است (رأی شماره 60-59 مورخ 2/2/1392 هیأت عمومی دیوان عدالت اداری)

تاریخ: 02 اردیبهشت 1392

کلاسه پرونده: 90/633-425

شماره دادنامه: 59-60

موضوع رأی: اعلام تعارض در آراء صادر شده از شعب دیوان عدالت اداری

شاکی: منصور پارسایی و نادعلی عباسی

مرجع رسیدگی: هیأت عمومی دیوان عدالت اداری

گردش کار: آقای منصور پارسایی به موجب دادخواستی اعلام کرده است که در خصوص پرداخت حقوق و عیدی ایام اسارت آزادگان، شعب اول وچهارم دیوان عدالت اداری آراء متناقض صادر کرده اند. نامبرده با اعلام مراتب رفع تعارض و صدور رأی وحدت رویه را خواستار شده است.

گردش کار پرونده ها و خلاصه آراء به قرار زیر است:

الف: شعبه چهارم دیوان عدالت اداری در رسیدگی به پرونده شماره 4/88/1377 با موضوع دادخواست آقای منصور پارسایی به طرفیت دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی درمانی استان اصفهان و به خواسته پرداخت حقوق و عیدی دوران اسارت، به موجب دادنامه شماره 2059- 14/10/1388، مفاداً به شرح آینده به صدور رأی مبادرت کرده است:

در خصوص دادخواست شاکی دایر به صدور حکم بر الزام دستگاه متبوع به پرداخت حقوق و عیدی متعلق به ایام اسارت با توجه به محتویات پرونده و مفاد لایحه مشتکی عنه به شماره فوق الذکر که طی آن اعلام شده است پرداخت عیدی دوران اسارت منوط به مجوز مراجع ذی صلاح است نظر بر این که به موجب ماده 13 قانون حمایت از آزادگان مصوب 13/9/1368 «مدت اسارت برای عموم آزادگان به ازای هر یک سال اسارت دو سال به عنوان سابقه خدمت رسمی تلقی می شود و از هر لحاظ مورد محاسبه قرار خواهد گرفت و دستگاه ذی نفع موظف به پرداخت کسورات بازنشستگی به صندوق ذی ربط می باشد» صرفاً ناظر به احتساب سابقه و پرداخت کسور بازنشستگی است و ماده 10 آیین نامه اجرایی فقط بر این موضوع تأکید دارد که «هر سال اسارت آزادگان موضوع ماده 13 از لحاظ ارتقاء و ترفیع و بازنشستگی یا عناوین مشابه 2 برابر محاسبه خواهد شد» علی هذا پرداخت هر گونه حقوق و مزایا منوط به تجویز و نص صریح قانونی است که در مانحن فیه مفقود است بنابراین شکایت را غیر وارد تشخیص و به استناد مواد مرقوم و مواد 7 و 48 قانون دیوان عدالت اداری مصوب سال 1385 به رد شکایت حکم صادر و اعلام می شود. رأی دیوان قطعی است.

ب: شعبه 4 دیوان عدالت اداری در رسیدگی به پرونده شماره 4/88/1343 با موضوع دادخواست آقای نادعلی عباسی به طرفیت سازمان آموزش و پرورش استان اصفهان و به خواسته پرداخت حقوق و عیدی دوران اسارت، به موجب دادنامه شماره 1923- 28/9/1388، مفاداً به شرح آینده به صدور رأی مبادرت کرده است:

در خصوص دادخواست شاکی دایر به صدور حکم به الزام دستگاه متبوع وی به پرداخت حقوق و عیدی متعلق به ایام اسارت با توجه به محتویات پرونده و لایحه دفاع مشتکی عنه به شماره فوق الذکر که طی آن اعلام شده است پرداخت عیدی دوران اسارت منوط بهمجوز مراجع ذی صلاح است، نظر بر این که به موجب ماده 13 قانون حمایت از آزادگان مصوب 13/9/1368 « مدت اسارت برای عموم آزادگان به ازای هر یک سال اسارت دو سال به عنوان سابقه خدمت رسمی تلقی می شود و از هر لحاظ مورد محاسبه قرار خواهد گرفت و دستگاه ذی نفع موظف به پرداخت کسورات بازنشستگی به صندوق ذی ربط می باشد» صرفاً ناظر به احتساب سابقه و پرداخت کسور بازنشستگی است و ماده 10 آیین نامه اجرایی فقط بر این موضوع تأکید دارد که « هر سال اسارت آزادگان موضوع ماده 13 از لحاظ ارتقاء و ترفیع و بازنشستگی یا عناوین مشابه 2 برابر محاسبه خواهد شد». علی هذا پرداخت هر گونه حقوق و مزایا منوط به تجویز و نص صریح قانونی است که در مانحن فیه مفقود است بنابراین شکایت را غیر وارد تشخیص و به استناد مواد مرقوم و مواد 7 و 48 قانون دیوان عدالت اداری مصوب سال 1385 به رد شکایت حکم صادر و اعلام می شود. رأی دیوان قطعی است.

ج: شعبه اول دیوان عدالت اداری در رسیدگی به پرونده شماره 1/87/921 با موضوع دادخواست آقای محمدحسین جعفرزاده به طرفیت وزارت بهداشت و درمان و آموزش پزشکی استان اصفهان و به خواسته پرداخت حقوق و عیدی دوران اسارت، به موجب دادنامه شماره 2580- 16/11/1387، مفاداً به شرح آینده به صدور رأی مبادرت کرده است:

با توجه به محتویات پرونده و پاسخ طرف شکایت ثبت شده به شماره 3877-9/11/1387، نظر به این که بر اساس ماده 13 قانون حمایت از آزادگان مرخصی استحقاقی آزادگان به میزان دو برابر سنوات خدمتی آنان بر اساس آخرین حقوق و مزایای قابل پرداخت است و حق لباس و حق مأموریت که با توجه به شغل و مأموریت پرسنل در زمان اشتغال تعلق می گیرد جزء حقوق و مزایای مستمر محسوب نمی شود و مجوز قانونی برای پرداخت موارد مذکور موجود نیست، علی هذا حکم به رد شکایت شاکی در قسمت مزبور به مطالبه حق مأموریت و حق لباس برای دوران اسارت صادر و اعلام می دارد، در خصوص مطالبه عیدی برای دوران مذکور مستنداً به ماده قانونی مذکور خواسته شاکی در این قسمت موجه است و حکم به وارد دانستن شکایت مطروح در حد پرداخت عیدی سالیانه برای مرخصی استحقاقی ایام اسارت صادر و اعلام می دارد، رأی دیوان قطعی است. 

هیأت عمومی دیوان عدالت اداری در تاریخ یاد شده با حضور رؤسا، مستشاران و دادرسان شعب دیوان تشکیل شد. پس از بحث و بررسی، با اکثریت آراء به شرح آينده به صدور رأی مبادرت می‎کند.

رأی هيأت عمومي

با توجه به این که ماده واحده تفسیر ماده 13 قانون حمایت از آزادگان بعد از ورود به کشور مصوب 4/12/1389 مجلس شورای اسلامی مقرر داشته است، حقوق و مزایای دوران اسارت به آزادگان اعم از شاغل و غیر شاغل در زمان اسارت تعلق گیرد و پرداخت شود و مبنای رأی وحدت رویه شماره 760- 28/10/1388 هیأت عمومی دیوان عدالت اداری بر اساس حکم ماده واحده اخیرالتصویب از میان رفته و بلااثر شده است، در نتیجه موجبی برای بقای تعارض به علت حکومت ماده واحده تفسیر ماده 13 قانون فوق الذکر بر کلیه اقدامات مربوط به پرداخت حقوق و مزایای دوران اسارت به آزادگان شاغل و بازنشسته وجود ندارد و رسیدگی به ادعای تعارض سالبه به انتفاء موضوع است.

معاون قضایی دیوان عدالت اداری- علی مبشری